ถ้าถามถึงความคิดที่จะเรียนต่อหลังจบปริญญาตรี ตอนที่เรียนอยู่ปี 1 ปี 2 เราจะตอบเลยว่าไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย เนื่องจากตอนนั้นยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบเรียนหรืออยากทำอาชีพอะไรในอนาคต การเรียนต่ออีกมันดูเป็นเรื่องที่ไร้จุดหมายและไม่มีความน่าสนใจถ้าเทียบกับการทำงาน พอเรียนไปเรื่อยๆ อาจารย์ก็จะคอยถามถึงความสนใจในการเรียนต่อบ้าง เราก็เริ่มลังเลแต่ก็ยังไม่แน่ใจมาก จุดเปลี่ยนคือตอนปิดเทอมก่อนขึ้นปี 4 ได้มีโอกาสใช้ชีวิตแบบพนักงานบริษัทด้วยการฝึกงาน 1 เดือน มันทำให้เราได้เห็นว่าคนที่มีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นด้านภาษา หรือทักษะเฉพาะทางด้านต่างๆ จะมีโอกาสได้รับก้าวหน้าในหน้าที่การงานมากขึ้น รวมถึงการทำงานนั้นเหนื่อยและกดดันกว่าการเรียนมาก โชคดีที่หลังจากจบจากการฝึกงานเราได้ทุนไปแลกเปลี่ยนที่เยอรมันอีก 1 เดือน ความรู้สึกที่ได้ไปอยู่ต่างประเทศโดยไม่ได้ใช้เงินตัวเอง เอ่อคือมันดีจริงๆ เราได้ประสบการณ์ ได้เที่ยว ได้ความรู้ ฝึกภาษา รู้จักผู้คนมากขึ้น โดยที่ไม่ต้องเสียอะไรมากเลย รู้สึกคุ้มและที่สำคัญคือได้เจอคนที่พูดได้หลายภาษามันเท่มากๆ เจอแล้วแบบใช่เลยนี่แหละสิ่งที่อยากเป็น พอกลับมาไทยก็ติดใจอยากไปอยู่ต่างประเทศอีกไม่อยากทำงานละ การเรียนต่อคงเหมาะกับเราตอนนี้มากกว่า ตอนปี 4 ก็เลยลุยหาทุนเรียนต่อต่างประเทศอย่างจริงจัง ซึ่งต้องขอบคุณอาจารย์ที่ภาควิชาที่เตรียมความพร้อมในการสมัครทุนไว้ให้ก่อนหน้านอกจากการสอนตามปกติ ไม่ว่าจะเป็นโอกาสได้เข้าอบรมกับอาจารย์ผู้สอนจากต่างประเทศ การสนับสนุนการส่งผลงานประกวดแข่งขัน การตีพิมพ์ผลงานทางวิชาการ การได้ไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ รวมถึงรุ่นพี่ที่คอยให้ข้อมูลเกี่ยวกับการสมัครทุนต่างๆ จนสามารถได้ทุนพระราชทานเพื่อศึกษาต่อประเทศจีนได้ค่ะ 谢谢

     สุดท้ายนี้พี่จะขอแนะนำน้องว่า สิ่งที่เหมาะสมกับแต่ละคนไม่เหมือนกัน เปิดโอกาสให้ตัวเองมากๆ เข้าไว้